Θυμάμαι το 2005 που πήγαινα 2α λυκείου και φροντιστήριο, ένας από τους καθηγητές εκεί μου έκανε ιδιαίτερο για λίγο καιρό στο σπίτι.
Ο εν λόγω καθηγητής κουτσομπόλευσε με τους άλλους καθηγητές το γεγονός ότι το δωμάτιό μου είχε καλλιτεχνικές αφίσες με γυμνά σώματα, γυναικεία και αντρικά σε διάφορους συνδυασμούς.
Ένας άλλος καθηγητής που τον άκουσε, άρχισε να διαδίδει ότι είμαι λεσβία επειδή κάποιες από τις αφίσες μου είχαν γυμνές γυναίκες να είναι αγκαλιά ή να φιλιούνται κλπ (αγνοώντας ότι είχα ανάλογες αφίσες και με τα δύο φύλα).
Από όλους τους καθηγητές του φροντιστηρίου μόνο μία καθηγήτρια με υποστήριξε, λέγοντας ότι η τέχνη δεν κοιτά φύλο και ότι επειδή οι ίδιοι οι καθηγητές του φροντιστηρίου έχουν κλειστά μυαλά, αυτό δε σημαίνει ότι μπορούν να κρίνουν και να κατακρίνουν.
Από τότε, πολλές φορές έχω 'κατηγορηθεί' ότι είμαι λεσβία (γιατί στην Ελλάδα το να μην είσαι ετεροφυλόφιλος είναι προσβολή μάλλον) είτε λόγω της εμφάνισής μου, είτε λόγω της συμπεριφοράς και του δυναμισμού μου, είτε λόγω του ότι υποστηρίζω τη λοατ κοινότητα.
Τα στερεότυπα που προστάζουν τη γυναίκα να είναι υποτακτική, να υπάρχει μόνο για τα μάτια των ερεροφυλόφιλων ανδρών και να καθορίζεται η εμφάνισή της από τα θέλω τους, να της αρέσουν και να την ενδιαφέρουν μόνο 'ασφαλή' και ακίνδυνα θέματα υποδεικνύουν πως ό,ποια γυναίκα δεν είναι τοιουτοτρόπως είναι λεσβία.
Και είτε είναι είτε όχι, τιμωρείται για αυτή της την ανυπακοή με δημόσια διαπόμπευση και λεκτική (πολλές φορές και σωματική) βία.
Οπότε θέλω εδώ να αναφέρω πως δε χρειάζεται να είσαι λεσβία για να σέβεσαι τον εαυτό σου, να είσαι δυναμική, να έχεις ενδιαφέροντα, να είσαι ακτιβίστρια, να είσαι κύρια (ή κυρία;) του εαυτού σου, να ξέρεις τι θέλεις και να το διεκδικείς· το μόνο που χρειάζεται είναι να είσαι γενναία, δυνατή και ενημερωμένη.
Παλιά όταν κάποιος με έλεγε λεσβία ένιωθα την ανάγκη να απολογηθώ και να εξηγήσω: 1. ότι δεν είμαι λεσβία και 2. ότι και να ήμουν δε θα έπρεπε να αποτελεί αυτό πρόβλημα.
Αν όμως το να είσαι λεσβία στην Ελλάδα είναι συνώνυμο όλων των παραπάνω, τότε όλοι και όλες θα έπρεπε να είμαστε λεσβίες.
Ο εν λόγω καθηγητής κουτσομπόλευσε με τους άλλους καθηγητές το γεγονός ότι το δωμάτιό μου είχε καλλιτεχνικές αφίσες με γυμνά σώματα, γυναικεία και αντρικά σε διάφορους συνδυασμούς.
Ένας άλλος καθηγητής που τον άκουσε, άρχισε να διαδίδει ότι είμαι λεσβία επειδή κάποιες από τις αφίσες μου είχαν γυμνές γυναίκες να είναι αγκαλιά ή να φιλιούνται κλπ (αγνοώντας ότι είχα ανάλογες αφίσες και με τα δύο φύλα).
Από όλους τους καθηγητές του φροντιστηρίου μόνο μία καθηγήτρια με υποστήριξε, λέγοντας ότι η τέχνη δεν κοιτά φύλο και ότι επειδή οι ίδιοι οι καθηγητές του φροντιστηρίου έχουν κλειστά μυαλά, αυτό δε σημαίνει ότι μπορούν να κρίνουν και να κατακρίνουν.
Από τότε, πολλές φορές έχω 'κατηγορηθεί' ότι είμαι λεσβία (γιατί στην Ελλάδα το να μην είσαι ετεροφυλόφιλος είναι προσβολή μάλλον) είτε λόγω της εμφάνισής μου, είτε λόγω της συμπεριφοράς και του δυναμισμού μου, είτε λόγω του ότι υποστηρίζω τη λοατ κοινότητα.
Τα στερεότυπα που προστάζουν τη γυναίκα να είναι υποτακτική, να υπάρχει μόνο για τα μάτια των ερεροφυλόφιλων ανδρών και να καθορίζεται η εμφάνισή της από τα θέλω τους, να της αρέσουν και να την ενδιαφέρουν μόνο 'ασφαλή' και ακίνδυνα θέματα υποδεικνύουν πως ό,ποια γυναίκα δεν είναι τοιουτοτρόπως είναι λεσβία.
Και είτε είναι είτε όχι, τιμωρείται για αυτή της την ανυπακοή με δημόσια διαπόμπευση και λεκτική (πολλές φορές και σωματική) βία.
Οπότε θέλω εδώ να αναφέρω πως δε χρειάζεται να είσαι λεσβία για να σέβεσαι τον εαυτό σου, να είσαι δυναμική, να έχεις ενδιαφέροντα, να είσαι ακτιβίστρια, να είσαι κύρια (ή κυρία;) του εαυτού σου, να ξέρεις τι θέλεις και να το διεκδικείς· το μόνο που χρειάζεται είναι να είσαι γενναία, δυνατή και ενημερωμένη.
Παλιά όταν κάποιος με έλεγε λεσβία ένιωθα την ανάγκη να απολογηθώ και να εξηγήσω: 1. ότι δεν είμαι λεσβία και 2. ότι και να ήμουν δε θα έπρεπε να αποτελεί αυτό πρόβλημα.
Αν όμως το να είσαι λεσβία στην Ελλάδα είναι συνώνυμο όλων των παραπάνω, τότε όλοι και όλες θα έπρεπε να είμαστε λεσβίες.
No comments:
Post a Comment