Pro-birthday Melancholy (?)

It's that time of the year again.
You know when you're gonna have a good b.day and you know when you're gonna have a bad b.day. I feel like this year the latter will be the case.
I could be wrong -I wish. However I highly doubt it.

25. . . what does that entail? that I will grow up? that I will find a job and start functioning like an 'adult'? that I will try to become 'mature'?

Fuck all that. I don't want to 'grow up', I don't want to get a job that will pay me just enough to pay for my rent and go to my job, I don't want to stop getting pierced and tattooed, I don't want to have 'normal' hair, I don't want to dress 'properly', I don't want to stop raving/partying/travelling/having a good time, I don't want to compromise my dreams/myself, I don't want to stop studying -ever- even though I might not even want to work on the field I studied, I don't want to lose weight -yep, there are some of us who don't want to even if 'society' says they should-, I don't want to watch tv, I don't want to follow orders or respect any kind of authority, I don't wanna conform to anything that isn't true to myself...
In a nutshell, I don't want to do anything I don't want to do.

You'd think that by the time someone is 25 they'd get a job and become part of the machine. I have no intention whatsoever to become part of any fucking machine, unless it helps the environment, animals, humans and spreads health and positivity. To my knowledge there is no such thing since "the machine" refers to something totally different.

Some of the people reading this might think I'm a very spoiled person. But before judging me for my persistence on only doing things I want to do let me tell you a couple of things first.

I strongly believe that to appreciate happiness you have to go through hell.
And I have been. I've been bullied, I've been stalked, I've been discriminated against, I've been cheated on, I've been attacked, I've been through some major health issues a number of which I will have to live with for the rest of my life, I've been suicidal, I'm ocd and bipolar -which many times leads to depression- and the list could actually go on a bit further, but I shall stop here.

Even my closest friends don't know most of the things I've been through and that has been my choice all along. Why? Because I don't want to focus on that. Because if I focus on the bad things I won't be able to live the good moments, and there have been plenty of them in my life as well.
However if I hadn't been through so much shit I wouldn't have been able to appreciate these good moments; I wouldn't have been able to foresee them coming and let myself indulge in them. I would have probably just ignored them.
Moreover I don't want to feed off misery. "You can get addicted to a certain kind of sadness".* Yes, you can, but I don't want to. I choose life.**
I don't know when I actually made this choice. I think it happened somewhere along the way this year.

I have seen a major transformation in me the past couple years; an inner transformation.
Embracing your darkness without letting it devour your light isn't an easy task. I do have a long way to go -still- as I am naturally drawn to darkness, nevertheless I'm trying to find my light and have it co-exist with my darker side. The darkness being the inspiration, and the light being the motivation.

So no, I won't succumb to the trap of 'growing up'; of working to make money for someone who doesn't give a shit about you and makes 100 times what you make without working as hard; of dressing in a certain way I don't like; of acting a certain way I don't like; of not using my brain; of not being creative and artistic; of not studying whatever the hell I want, just because I want to acquire knowledge; of eating gmo food; of not loving myself etc.

This article/confession/who-knows-what-the-hell-it-really-is started off as a very negative piece of writing. And here comes the bipolar effect when one second you're laughing, next you're crying and vice versa.

I don't know how tomorrow will play out. I'm hoping for the best, expecting both the worst and the best and just wish for health and happiness. For me, for you, for everyone.

Happy birthday to me,

P.S
* lyric from the song 'Somebody I used to know'
**phrase from the movie 'Trainspotting'

Random Thoughts XVIX

Some people are just not worth it.

Worth your anger, your rage, your. . . any reaction.

Do not give them the pleasure of recognising their pitiful existence in any way. 

Ignore the fuck out of them.

Now breathe and eat some pretzels.

Random Thoughts XVIII

“Some people are just not meant to have love in their lives, ‘that special someone’.
And in order to survive you do have to come to terms with that fact.”

Το πιο όμορφο καλοκαίρι/ Ένας απρόβλεπτος χειμώνας

"Είναι πολλά που θα ήθελα να πω·
Να πω σε όλους αυτούς που άφησαν το στίγμα τους σε μένα.
Είναι πολλά που θα ήθελα να γράψω·
Να γράψω για τις όμορφες στιγμές αυτού του καλοκαιριού.

Καθώς ξεπηδάνε μωβ/μπλε ρυάκια νερού στη μπανιέρα, βλέπωντας να ξεπλένονται τα υπολείμματα χρώματος που άφησε η βαφή πάνω στο σώμα μου λόγω του ιδρώτα -του ιδρώτα από το χορό- και να χάνονται στο κενό, αρχίζω να αναλογίζομαι αυτό το καλοκαίρι.

Όταν επέστρεψα από το Λονδίνο -τη δεύτερη φορά που το επισκέφθηκα αφότου αποφοίτησα από τη σχολή μου- είχα πέσει σε κατάθλιψη.
Ένιωθα κενή. Μου έλειπαν οι φίλοι μου, μου έλειπε ο τρόπος ζωής, τα raves, τα parties, τα τα τα . . .
Είχα προκαθορίσει την κατάληξη του καλοκαιριού. Πίστευα πως θα είναι η χειρότερη εποχή της ζωής μου. . .

Κι όμως, πόσο λάθος έκανα. Σε λιγότερο από 24 ώρες φεύγω πάλι για Λονδίνο -για μεταπτυχιακό αυτή τη φορά. Ύστερα από έξι περίπου μήνες που είμαι στην Ελλάδα χωρίς να έχω επισκεφθεί το Λονδίνο πίστευα ότι θα ήθελα να φύγω τρέχωντας.

Και όμως. . .
Αυτό το καλοκαίρι μου έδωσε τόσα πολλά, τόσες φιλίες, τόσες εμπειρίες. . . "


Βρήκα τα παραπάνω γραμμένα σε ένα πρόχειρο φύλλο.

Τα είχα γράψει στιγμές πριν επιστρέψω στο Λονδίνο.
Νέα αρχή. Ξανά.

Πάνω που είχα συνηθίσει την Αθήνα, είχε βρει τους ρυθμούς μου, είχαμε κάνει ένα γαμάτο παρεάκι (ω ναι, παρτάραμε τόσο που κάναμε την Αθήνα Λονδίνο) έπρεπε να γυρίσω πίσω.

Συνήθως χαιρόμουν όταν ερχόταν αυτή η στιγμή. Όμως αυτή τη φορά όλα ήταν διαφορετικά: το πόσο όμορφα πέρασα το καλοκαίρι μου, αλλά και το πόσο αβέβαια θα ήταν τα πράγματα στο Λονδίνο.
Η παρέα του Λονδίνου έχει διασκορπιστεί. Άλλοι έφυγαν, άλλοι μένουν μακρυά ο ένας από τον άλλον. Δε μένουμε πια στις εστίες όλοι μαζί. Δεν είμαστε όλοι φοιτητές πλέον.

Μπροστά στη νέα πραγματικότητα του Λονδίνου τα Εξάρχεια φαντάζουν ονειρικά.
Το δέσιμο, οι εμπειρίες, οι κοντινές αποστάσεις· είχαν όλα κάτι από τη λάμψη του ιδανικού, του ονείρου των τριών χρόνων στις εστίες.

Όμως δε θα προσκολληθώ στο παρελθόν. Έχω περάσει πολλές ωραίες στιγμές στη ζωή μου.
Από τις εποχές του αράγματος στα σκαλάκια στο Σύνταγμα, τα φοιτητικά μου χρόνια στην Πάτρα, τις κορυφαίες στιγμές στο Λονδίνο, τα ταξίδια μου και το καλοκαίρι αυτό στα Εξάρχεια.

Ομολογώ το βρίσκω δύσκολο να πρέπει να προσαρμοστώ σε λίγες μέρες σε όσα προσαρμόστηκαν οι φίλοι μου εδώ σε ένα χρόνο. Όμως ξέρω πως σιγά σιγά θα δημιουργηθούν νέες όμορφες στιγμές, νέες αξέχαστες εμπειρίες, νέες παρέες και φιλίες -χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι θα ξεχαστούν έστω και στο ελάχιστο οι παλιές- και σίγουρα νέες περιπέτειες.

Ναι, φέτος κάνω το μεταπτυχιακό μου οπότε σίγουρα θα είναι πιο έντονοι οι ρυθμοί, όμως έχω μάθει να φέρνω τις καταστάσεις στα μέτρα μου.

Είμαι ίσως από τους τυχερούς ή απλά η θέλησή μου να είμαι συλλέκτρια όμορφων στιγμών συνέβαλε στην απόκτηση αυτών των εμπειριών.

Οι ευχές μου για το νέο ακαδημαϊκό έτος είναι να είμαστε όλοι καλά -σωματικά και ψυχικά, να αγαπάμε και να αφήνουμε να μας αγαπάνε και φυσικά να παρτάρουμε ανελέητα και να λιώσουμε στις κρεπάλες!

RAVE ON BITCHEZ <3

Random Thoughts XVII

Those sleepless nights,

when you feel you've been so used to his presence,

that you don't think you can exist without him no more.