Ζωή στο περιθώριο

Οι ψυχικά ασθενείς, οι φτωχές, οι πολύχρωμοι, οι διαφορετικές υπάρξεις...

Αυτές που έχουν ζήσει μια ζωή αλλιώτικη, πολλές φορές πιο σκοτεινή, λουσμένη μέσ' την αδικία

Κυκλοφορώντας νύχτες πιο πολύ, εκεί που σταματά ο χρόνος

Εκεί που βλέπεις την εξαθλίωση της ψυχής και εκεί όπου η παρακμή πρεσβεύει

Γιατί δεν έχεις άλλη επιλογή, ή γιατί αυτό σε τραβάει, όπως η φλόγα το ζουζούνι, που πάει και κολλάει

Βλέπεις πολλά πράγματα τη νύχτα, πράγματα που σου μαυρίζουν την ψυχή

Πράγματα που κλέβουν ένα κομμάτι του εαυτού σου, και σε κάνουν πιο σκληρή

Αλλά και που να πας τη μέρα, εκεί που είναι οι ‘φυσιολογικοί’;

Σε μέρη με δήθεν ανθρώπους που δε δέχονται την ύπαρξή σου;

Η μέρα είναι σκληρή και σε ξεσκεπάζει, η νύχτα σου επιτρέπει να είσαι εσύ

Ξέρεις που να πας, κι ας κινδυνεύεις

Τουλάχιστον αν κινδυνεύσεις θα κρυφτείς

Είναι γλυκιά η παρακμή της νύχτας, κι ας σου ανοίγει την πληγή

Τα τέρατα σε κυνηγούν παντού, σκιές σ’ακολουθούν

Όσο πιο χαμηλό το φως, τόσο εξαφανίζονται

Κι η πληγή σου μένει ανοιχτή, όσο είσαι στο περιθώριο δεν κλείνει

Και θες να ξεχνιέσαι έστω για μια στιγμή, αλλά η κοινωνία δε σ’αφήνει