Πολλές φορές μεγαλώνοντας αναρωτήθηκα γιατί κάποια άτομα με τα οποία δεν είχα καμία σχέση προσπαθούσαν να μου αποδείξουν ότι οι στυλιστικές επιλογές μου ήταν λάθος. Πόσες φορές μου έχουν πει "Μα γιατί έχεις σκουλαρίκια και τατουάζ μια χαρά θα ήσουν χωρίς αυτά!"
Αυτά τα άτομα προφανώς και δε συνειδητοποιούν ότι το θέμα δεν τα αφορά· δε συνηδειτοποιούν ότι ο κάθε ένας/μία έχει δικαίωμα να κάνει ό,τι τον/την εκφράζει στο σώμα του/της.
Πέρα του ότι είναι απίστευτα αγενής ο τρόπος με τον οποίο οι περισσότεροι σε 'συμβουλεύουν'.
Συνάμα δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί στέκονταν στην εμφάνιση και οι 'συμβουλές' τους δεν είχαν να κάνουν με τη συμπεριφορά ή την προσωπικότητά μου.
Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί ενώ εγώ σέβομαι το ότι είναι διαφορετικοί από εμένα δεν τους κατακρίνω, ενώ εκείνοι κατακρίνουν εμένα.
Και ύστερα κατάλαβα. Θεωρούσαν το πώς είμαι 'μη φυσιολογικό', 'μη αποδεκτό' επειδή δεν έβλεπαν άτομα σαν κι εμένα στην τηλεόραση (τη θρησκεία του Νεοέλληνα).
Θυμάμαι πριν 4 χρόνια που μια φίλη μου που σπούδαζε στην Πάτρα είχε ξυρίσει το μισό της κεφάλι μια γιαγιά της είχε πει "Αυτό το χε κάνει κι η Βίσση!"
Είναι λυπηρό.
Είναι απαράδεκτο επίσης, ειδικά για τους νέους ανθρώπους να περιορίζουν την αντίληψή τους.
Γιατί πολύ απλά αυτό το μικρό κουτάκι το οποίο αντιπροσωπεύει τις αντιλήψεις τους δεν είναι το φυσιολογικό. Είναι αυτό που κάποιοι βάφτισαν φυσιολογικό για το συμφέρον τους. Για να ευνουχίσουν τη σκέψη, την ελεύθερη επιλογή. Ώστε να σε αναγκάσουν να μπεις στο μικρό κουτάκι τους για να μη γίνεσαι αποδέκτης/τρια bullying.
Αν αντί να ασχολούμαστε με το τι φοράει ο διπλανός, με το αν έχει τατουάζ ή σκουλαρίκια καθόμασταν να διαβάσουμε τι συμβαίνει στον κόσμο· αρχίζαμε να αναπτύσσουμε κριτική σκέψη και να βελτιωνόμαστε σαν άνθρωποι ο πλανήτης αυτός θα ήταν ένα πολύ καλύτερο μέρος για να ζεις.
